Bir zamanlar Tanrı’yı görmek isteyen küçük bir erkek çocuğu varmış. Tanrı’nın yaşadığı yerin çok uzak olduğunu biliyormuş, bu nedenle çantasına bol miktarda kek ve altılı bir paket meyve suyu koyup yola çıkmış.
Evinden üç blok ötede yaşlı bir kadınla karşılaşmış. Kadın parkta oturmuş güvercinleri izliyormuş. Çocuk kadının yanına oturup çantasını açmış. Meyve sularından birini içmek üzereyken, kadının acıkmış olabileceğini düşünüp ona bir parça kek ikram etmiş. Kadın minettar biçimde keki almış ve çocuğa gülümsemiş. Gülümsemesi o kadar güzelmiş ki, çocuk onu bir daha görmek istemiş ve kadına bir de meyve suyu sunmuş. Kadın çocuğa tekrar gülümsemiş. Çocuk çok sevinmiş.
Bütün öğleden sonra orada oturup hiç konuşmadan yemiş, içmiş ve birbirlerine gülümsemişler.
Hava kararırken oğlan ne denli yorgun olduğunu farkedip kalkmış, daha birkaç adım gitmişken geri dönmüş ve koşup kadına sarılmış. Kadın da ona en güzel gülücüğünü göstermiş.
Çocuk evine dönüp kapıyı açmış ve içeri girmiş. Annesi oğlunun yüzündeki sevinç ifadesini görünce şaşırmış.
“Bugün seni bu kadar mutlu edecek ne yaptın?” diye sormuş.
Çocuk, “Tanrı’yla öğle yemeği yedim” yanıtını vermiş. Annesinin bir şey söylemesine fırsat vermeden eklemiş, “Biliyor musun? Kadının gülümsemesi hayatımda gördüğüm en güzel gülümsemeydi!”
Bu arada yaşlı kadın da neşe içinde eve dönmüş.
Oğlu, onun yüzündeki huzurlu ifade karşısında şaşkınlığını gizleyememiş. “Anne, bugün seni bu kadar mutlu edecek ne yaptın?” diye sormuş.
Kadın, “Parkta Tanrı’yla birlikte kek yedim” demiş. Oğlu cevap vermeye fırsat bulamadan da eklemiş. “Biliyor musun, düşündüğümden çok daha gençmiş.”
Yorum ekle