İnsanın hayatında her zaman her şey olması gerektiği gibi gitmez… Olmaması gerekenler de kümülatif etkiyle birbiri peşi sıra dizilir. Tıpkı tespih gibi…
Birini çeker geride bırakırsın, bir başkası gelir, yorar seni…
Geride bıraktığının etkisi, sonradan gelene kendini miras bırakır. Böylece üzerindeki yük her geçen gün daha da artar. Gerilir, gerilir, sonunda patlarsın.
Böyle durumlarda hep bir ‘reset’ tuşum olsun isterim. Her şeye baştan başlayabilmek, sistem belleğini boşaltmak, gereksiz bilgileri silmek, kullanılmışları yok etmek, virüsleri temizlemek…
Kısaca ferahlamak… Yüklerden kurtulmak, her şeye 0’dan başlayabilmek.
O’a inip tekrar 1’e çıkmak. 1’den 2’ye atlamak, 3’ten 5’e bir anda çıkabilmek, sonra geriye dönecek enerjiyi tekrar ruhun da hissedebilmek.
Son yıllarıma baktığımda, hep 1-2 vites atmışım ama 3’e geçememişim gibi geliyor. 2’den 0’a direk durmuşum, motor freni yapmışım sonra 2’ye gelebilmek için tekrar debriyaja basıp vitesi 1’e takmışım.
Böyle hissettiğimde tekrar aynı yolu kat etmek gözümde her seferinde biraz daha büyüyor. Artık daha hızlı yol almak istiyorum. Ya da çarpacaksam bir yere çarpıp infilak etmek.
Sol şerit kalabalık, sağ şerit yavaş, ortaya bağlamışım kendimi 90’ın üstüne basamıyorum. Belki basmaya korkuyorum ya da birileri sağdan devamlı “Azami sürat 90 kardeşim, biraz yavaş git bakalım” diyor.
Fakat, dinlemek istemiyorum artık uyarıları. Çünkü feci sıkılmışım, bunalmışım, kaçmak istemiş fakat aynı yere dönmüşüm.
O zaman nerede benim ‘reset’ tuşum? Sistem tıkandı, acil butona basmam gerek ama hayatımda tek bildiğim buton da beni dışarı fırlatamıyor. Peki ne yapıyorum?
İşte buraya gelip içimi döküyorum. Burası da bir nevi ‘imdat’ tuşu. Tuşların da en pürüssüzü. Dünyada 6 milyar insan varsa, bunun çoğu açsa, sağlıksızsa, yetimse, kafasına bomba düşme tehlikesi yaşıyorsa, sıtmaysa, AIDS’se, sevemeden bu dünyadan gidecekse ben çok zenginim, şanslıyım…
Şimdi çok daha iyiyim…
Görüşmek üzere…
Yorum ekle